[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Ona bardzo dobrze gra - powiedział wyrozumiale po meczu, niewzruszony
jej postawą.
Ponownie miałam ochotę ją udusić, nic więc dziwnego, \
e odczułam
prawdziwą ulgę, gdy dostrzegła w barze popijających colę przyjaciół i zapytała, czy
mo\
e się do nich przyłączyć. Pozwoliłam jej pod warunkiem, \
e wez
mie ze sobą
Sama, lecz zdecydowanie zaprotestowała. Potem przeprosiłam Petera za to, \
e na
korcie pałała \
ądzą krwi.
- To było zabawne - stwierdził i chyba naprawdę tak myślał. Wówczas po raz
pierwszy zaczęłam podejrzewać, \
e jest szalony.
- Próbowała utrzeć ci nosa - wyjaśniłam przepraszająco, a on jedynie się
roześmiał.
- Wcale nie musiała tego robić. Jestem nieszkodliwy. To bystra dziewczyna,
dlatego pewnie zastanawia się, kim właściwie jestem i co tu robię. To całkiem
normalne. Muszę jednak cię ostrzec, \
e coraz bardziej lubię Sama.
Byłam z tego powodu niezmiernie szczęśliwa. Przez chwilę wyobra\
ałam
sobie, \
e obaj zostają przyjaciółmi, potem jednak zdecydowanie stłumiłam tę wizję.
Nie było sensu robić sobie zbytnich nadziei.
Przez chwilę rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, a potem razem z Samem
zjedliśmy lunch. Charlotte siedziała z przyjaciółmi na tarasie i wyglądało na to, \
e
całkiem zapomniała o Peterze. Pokonawszy go na korcie, przestała zwracać na niego
uwagę. W grupie byli dwaj czternastoletni chłopcy, którzy interesowali ją du\
o
bardziej ni\
Peter.
Po lunchu Sam pływał w basenie, a my siedzieliśmy na brzegu i
obserwowaliśmy go. Rozmawiałam z Peterem o ró\
nych rzeczach i ze zdziwieniem
odkryłam, \
e mamy bardzo podobne poglądy polityczne, lubimy te same ksią\
ki i
filmy. Czy to o czymś świadczy? Ale\
skąd. Oboje uwielbialiśmy hokej i od dawna
byliśmy kibicami Rangersów. Peter odwiedził i pokochał te same miejsca w Europie,
co ja. Obiecał, \
e zabierze mnie w rejs \
aglówką. Kiedy powiedziałam mu o ciekawej
wystawie w Metropolitan Museum, zaproponował, \
e wybierze się tam ze mną.
To był wspaniały weekend, następne dwa równie\
. Charlotte nadal uwa\
ała go
za palanta, ale w swe utyskiwania wkładała coraz mniej energii. Tego lata moje dzieci
spędziły sporo czasu z opiekunką. Raz czy dwa Peter przyjechał nawet w ciągu
tygodnia, by przenocować w hotelu i zjeść ze mną kolację. Zdecydowanie w niczym
nie przypominał mę\
czyzn, z którymi wcześniej się spotykałam. Był człowiekiem.
Bardzo często całowaliśmy się, ale to nam wystarczało. Mimo to ka\
dego
wieczoru Charlotte czekała na mój powrót do domu, by dokładnie mnie o wszystko
wypytać. Zazwyczaj ze spotkań z Peterem wracałam z głową w chmurach, a
spojrzenie Charlotte działało na mnie jak kubeł zimnej wody.
- No więc? - zaczynała zazwyczaj. - Pocałował cię?
- Nie.
Okłamując ją, czułam się jak idiotka, ale czy mo\
na przyznać się
trzynastolatce do ukradkowych pieszczot w jaguarze? Kiedy byłam w jej wieku,
nazywaliśmy to  migdaleniem się . Oczywiście, mogłam cofnąć się wstecz i wyjaśnić
jej terminologię, jaką na przestrzeni wieków stosowano w odniesieniu do niewinnych
zabaw seksualnych. Wiedziałam jednak, \
e Charlotte nie da się na to nabrać. Na
pewno by tego nie kupiła. A
atwiej było ją okłamywać. Poza tym zawsze byłam
zagorzałą zwolenniczką udawania, \
e jest się dziewicą. Tak samo postępowałam, gdy
podczas studiów chodziłam na randki. Roger uwa\
ał, \
e jest to dość zabawne. Ale
Charlotte natychmiast przejrzała tę grę.
- Kłamiesz, mamusiu. Dobrze o tym wiem.
Tak, no có\
, rzeczywiście. I co teraz? Nie miałam jednak \
adnej pewności, czy
kiedykolwiek zrobimy coś więcej, uznałam więc, \
e nie muszę się do niczego
przyznawać. Peter nigdy nie prosił mnie o spędzenie z nim nocy w hotelu. Poza tym
zawsze musiałam wracać do domu, \
eby zapłacić opiekunce do dzieci. Gdybym
zatrzymała ją na noc, zginęłabym z rąk jej rodziców i własnych dzieci. Powroty do
domu i przesłuchania Charlotte były gorsze, ni\
pytania mamy i taty, gdy wracałam z
randek, będąc nastolatką.
- Wiem, \
e masz zamiar zrobić to z nim, mamo - oskar\
yła mnie pod koniec
sierpnia.
Doszłam do wniosku, \
e moja córka ma rację. Jak zwykłe wykazała się
wspaniałą intuicją. Tego wieczoru po wyjściu z restauracji zapomnieliśmy się nieco i
nasze pieszczoty zaszły znacznie dalej ni\
dotychczas. Na szczęście oboje zdołaliśmy
się opanować. Charlotte powinna być ze mnie dumna, zamiast tak bardzo się oburzać.
- Charlotte - powiedziałam spokojnie, starając się zapomnieć, co czułam, gdy
jego ręce wsuwały się powoli pod moją bluzkę. - Nie mam zamiaru robić tego z
nikim. Poza tym nie powinnaś mówić takich rzeczy. Jestem twoją matką.
- No i co z tego? Helena zawsze paraduje na golasa przed ojcem, a potem
wychodzą do sypialni i zamykają drzwi na klucz. Jak sądzisz, co wówczas robią?
Następny kubeł zimnej wody. Nie chciałam słuchać opowieści o Rogerze i
Helenie.
- To nie jest ani moja, ani twoja sprawa - oznajmiłam zdecydowanie, ale
Charlotte nie zniechęcała się tak łatwo.
- Sądzę, \
e naprawdę palisz się do niego, mamusiu. Przesłała mi diabelski
uśmieszek, jakby była podrzuconym na mój próg dzieckiem z The Bad Seed.
Spojrzałam na nią przera\
ona.
- Do kogo? Do taty? - Od wieków nie  paliłam się , jak to ona określiła do
Rogera i myśl o tym wcale nie wzbudzała we mnie zbytniego entuzjazmu.
- Nie, mamusiu... Chodziło mi o Petera.
- Och. - To dziecko zawsze musiało wszystko zauwa\
yć. - Po prostu lubię go,
to wszystko. Jest sympatycznym człowiekiem i dobrze nam w swoim towarzystwie.
- Tak... i sama dobrze wiesz, \
e masz zamiar to z nim zrobić.
- Co takiego? - wtrącił Sam, wchodząc do pokoju z psem.
Jego właściciele a nasi sąsiedzi uznali zapewne, \
e wyjechał na miesiąc na
obóz, ale nawet gdy od czasu do czasu odwiedzał swoich państwa, niezmiennie
zostawiał u nas swoje prezenciki.
- O co chodzi? - zapytał Sam, sięgając po puszkę. Było póz
no, wytłumaczył
nam jednak, \
e dręczył go jakiś koszmar. Mnie równie\
. Miał na imię Charlotte. W
czasach wielkiej inkwizycji na pewno przyznano by jej honorowe miejsce.
- Stwierdziłam, \
e mama ma zamiar zrobić to z Peterem, o ile ju\
tego nie
zrobiła. [ Pobierz całość w formacie PDF ]