[ Pobierz całość w formacie PDF ]

niezwykle wyraz
nie.
- Wpakujesz się w kłopoty - ostrzegłam go. - Siostra Ernestyna z zapałem spisuje
nazwiska.
- Nie obchodzi mnie to - powiedział Profesor. - Muszę zobaczyć.
Wzruszyłam ramionami. Z
mieszny dzieciak ten Profesor. W niczym nie przypomina
swoich starszych braci, a nie chodzi wcale o rude włosy. Przypomniałam sobie kpiącą uwagę
Przyćmionego o kluczykach samochodowych i  duchu Dawida i zastanowiłam się na ile,
jeśli w ogóle, Profesor orientuje się, co kryje się za ostatnimi wydarzeniami w szkole.
Trwało to, jak się wydawało, wieki, ale w końcu wyniesiono ich z gabinetu. Pierwszy
ukazał się Bryce, jęczący na noszach jak, z przykrością stwierdzam, małe dziecko. Wiele razy
miałam połamane i przemieszczone kości i wierzcie mi, to boli, ale nie a\
tak, \
eby le\
eć i
biadolić. Zwykle w takich wypadkach nawet nie zauwa\
am, \
e coś mi się stało. Jak na
przykład poprzedniej nocy. Kiedy naprawdę boli, jestem w stanie tylko się śmiać, poniewa\

ból jest taki silny, \
e to a\
śmieszne.
Dobra, przyznaję, \
e Bryce stracił w moich oczach, kiedy zobaczyłam, \
e zachowuje
się jak mazgaj...
A zwłaszcza kiedy ujrzałam ojca Doma, którego sanitariusze wynieśli w drugiej
kolejności. Był nieprzytomny, potargany, nad jego prawym okiem widniała poszarpana,
częściowo przykryta gazą, rana. Nie jadłam śniadania i teraz widok biednego ojca Dominika z
zamkniętymi oczami, bez okularów, sprawił, \
e trochę zakręciło mi się w głowie.
Musiałam faktycznie się zachwiać i pewnie przewróciłabym się, gdyby Profesor nie
złapał mnie za rękę, mówiąc poufnym tonem:
- Wiem. Widok krwi te\
na mnie z
le działa.
Ale to nie od widoku krwi ojca Dominika, sączącej się przez banda\
e, zrobiło mi się
słabo. Uświadomiłam sobie, \
e zawiodłam. Zawiodłam na całej linii. Z
lepy przypadek
sprawił, \
e Heather nie zdołała ich zabić. śyli dzięki szybkiemu refleksowi ojca Dorna. Nie
dzięki mnie. Ja nie miałam z tym nic wspólnego.
Gdybym poradziła sobie lepiej poprzedniej nocy, w ogóle by do tego nie doszło. W
\
aden sposób.
Poczułam wściekłość. Zimną wściekłość.
Zrozumiałam nagle, co nale\
y zrobić.
- Czy w szkole jest komputer? - zwróciłam się do Profesora. - Z dostępem do
Internetu?
- Pewnie - odparł zaskoczony Profesor. - W bibliotece. Dlaczego?
Puściłam jego rękę.
- Niewa\
ne. Wracaj na lekcję.
- Suze...
- Ka\
dy, kto w ciągu minuty nie wróci do klasy - oświadczyła siostra Ernestyna
stanowczo - zostanie zawieszony, a\
do odwołania!
Profesor pociągnął mnie za rękaw.
- Co się dzieje? - nie ustępował. - Do czego potrzebny ci komputer?
- Nic - powiedziałam. Za bramą z kutego \
elaza, wiodącą na parking, sanitariusze
właśnie zatrzasnęli drzwi karetki. W chwilę póz
niej odjechali z wyciem syren, w blasku
migających świateł. - Tylko... to jest coś, czego byś nie zrozumiał, Dawidzie. To nic
naukowego.
Profesor wyglądał na mocno ura\
onego.
- Rozumiem mnóstwo rzeczy, które nie nale\
ą do świata nauki. Na przykład muzykę.
Sam nauczyłem się grać Szopena na keyboardzie. To nie jest nic naukowego. Przyjemność
obcowania z muzyką czy sztuką w ogóle to kwestia emocji. Rozumiem muzykę i sztukę.
Więc nie krępuj się, Suze - ciągnął - mo\
esz mi powiedzieć. Czy to ma coś wspólnego z...
tym, o czym mówiliśmy wczoraj wieczorem?
Odwróciłam się, patrząc na niego ze zdumieniem.
- To logiczna konkluzja. - Wzruszył ramionami. - Dokonałem pobie\
nych oględzin
posągu. Pobie\
nych, gdy\
nie zdołałem podejść dostatecznie blisko ze względu na taśmę i
zespół prowadzący śledztwo. Nie doszukałem się śladów piły czy innych wskazówek, w jaki
sposób odcięto głowę. Brązu nie da się ciąć równie czysto bez u\
ycia cię\
kich maszyn, ale
takie urządzenia nigdy by się nie zmieściły...
- Panie Ackerman! - Ton siostry Ernestyny nie był bynajmniej \
artobliwy. - Czy chce
pan, abym pana zapisała?
- Nie - bąknął poirytowany Dawid.
- Nie, co?
- Nie, siostro. - Spojrzał na mnie przepraszająco. - Chyba muszę ju\
iść. Ale
porozmawiamy o tym wieczorem w domu, dobrze? Znalazłem coś o... wiesz, o tym, o co
prosiłaś. Pamiętasz? - Popatrzył na mnie znacząco. - O domu.
- Och. Z
wietnie.
- Panie Ackerman?
Dawid odwrócił się do zakonnicy.
- Proszę chwilę poczekać, dobrze, siostro? Właśnie próbuję z kimś porozmawiać.
Cała krew odpłynęła z twarzy tej niemłodej ju\
kobiety. To było niesamowite.
Zareagowała tak dziecinnie, jakby to ona miała dwanaście lat, a nie mój brat.
- Chodz
ze mną, miody człowieku - syknęła, chwytając Dawida za ucho. - Widzę, \
e
siostra przyrodnia nakarmiła cię jakimiś wielkomiejskimi pomysłami dotyczącymi tego, jak [ Pobierz całość w formacie PDF ]