[ Pobierz całość w formacie PDF ]

że zawiozłaś je do któregoś z przyjaciół. Miejmy nadzieję, że policja
nie będzie sobie zaprzątać nimi głowy.
Przyjaciółki pożegnały się serdecznie.
- Niech. Bóg ma cię w swojej opiece. I Jolie też. Mam nadzieję,
że ją wkrótce znajdziesz i szczęśliwie wrócicie do domu - dodała na
koniec Amanda.
Hannah odwiesiła słuchawkę. Siedziała przez chwilę
nieruchomo, pogrążona w niewesołych myślach. Wciąż nie mogła
pojąć, dlaczego jej spokojne życie stało się raptem tak dramatyczne.
- Jolie, kochanie, gdzie jesteś? - szepnęła.
Wyobraziła sobie córkę, przerażoną i zagubioną, sam na sam z
ojcem, którego prawie nie znała. Marsh nigdy się nią specjalnie nie
zajmował - nie nakarmił, nie podał zabawki ani nie utulił do snu. Od
rozwodu widywał Jolie sporadycznie. Nie umiał wtedy ukryć, że
drażni Co dziecięca paplanina.
- Hannah?
Ocknęła się na dz
więk głosu Quinna. Zastanawiała się, czy
słyszał jej rozmowę z Amandą.
Spostrzegła, że się przebrał.
84
RS
- Zaraz będą lokalne wiadomości - powiedział. - Powinniśmy je
obejrzeć.
- Amanda mówiła, że policja zorganizowała grupy ochotników,
które przeczesują okolice Port Franklin.
- Popełniają duży błąd. Powinni w pierwszym rzędzie rozpocząć
poszukiwanie Marsha.
Hannah wstała z łóżka.
- Jak sądzisz, czy Jake dostarczy nam istotnych informacji?
- Szczerze?
- Nie widzę powodu, żebyś miał mi mydlić oczy. Szkoda czasu.
Mów prosto z mostu, co myślisz.
- Na dwoje babka wróżyła. W dzisiejszych czasach dzięki
komputerom dostęp do różnych informacji jest coraz
powszechniejszy. Jeżeli twój były mąż ma samochód zarejestrowany
w Ohio albo dostał kiedyś mandat czy też był wzywany na kolegium;
to dotrzemy do niego bez problemu. Gorzej, jeśli nie ma po nim
nigdzie śladu. Jeżeli jez
dzi, na przykład, samochodem
zarejestrowanym na nazwisko przyjaciela, nie ma prawa jazdy,
pracuje gdzieś na czarno i do tego wszystkiego zaszył się w jakimś
sporym mieście. - Quinn uniósł ręce w górę, w bezradnym geście. -
Był policjantem, więc doskonale wie, jak zacierać ślady.
Hannah starała się nie okazać, jak bardzo jest rozczarowana.
- A więc jesteśmy zdani na własne siły.
- Mamy punkt zaczepienia. Musimy teraz spróbować dojść po
nitce do kłębka. Wyobrazić sobie, że jesteśmy Marshallem
85
RS
Blackstone'em. Po obiedzie powiesz mi wszystko, co o nim wiesz. O
tym, co lubi, czego nie lubi, jakie jest jego hobby, gdzie chętnie
przebywa.
- Mogę ci teraz powiedzieć. To pijaczyna, a jego ulubionym
miejscem są knajpy - stwierdziła gorzko Hannah.
- W porządku. Zastanówmy się w takim razie, jakie knajpy. Dla
zwykłych śmiertelników czy też ekskluzywne? A może bary dla
pracowników policji? Poza tym co najchętniej pije. Whisky czy piwo?
A może wykwintne koktajle albo poncz? Gdzie na ogół przesiaduje?
Przy barze, a może okupuje szafę grającą? Albo gra w bilard? Bądz

też ucina sobie pogawędkę z nieznajomymi?
W oczach Hannah zajaśniały iskierki nadziei.
- Zdaje się, że masz rzetelne podejście do sprawy.
Quinn uśmiechnął się. Podobał jej się, gdy się uśmiechał -jego
przystojna, ale surowa twarz nabierała ciepła. Robił wówczas
wrażenie człowieka bardziej przystępnego.
Raptem przypomniało się jej, co Jake mówił na temat prawa
pierwszeństwa opublikowania w prasie historii zaginięcia Jolie.
Zagwarantował sobie wyłączność, o ile Quinn sam nie będzie
zainteresowany publikacją.
- Czy pracowałeś kiedyś jako dziennikarz? - spytała.
- Uhm.
- W jakiejś znanej gazecie?
- Dosyć znanej. - Quinn zerknął na zegarek. - Dochodzi szósta.
Idę włączyć telewizor.
86
RS
- Współpracujesz nadal z jakimś pismem i zamierzasz opisać tę
historię?
- Od kilku miesięcy nie mam nic wspólnego z dziennikarstwem.
Złożyłem wymówienie.
- A gdzie pracowałeś?
- W Nowym Jorku.
- W jakiej gazecie?
- W  Timesie".
- To rzeczywiście dosyć znany tytuł - stwierdziła Hannah z
przekąsem. - Słyszano o nim nawet w Port Franklin - dodała złośliwie.
- Zwolniłem się, bo się wypaliłem. Pracowałem za dużo i zbyt
intensywnie. To się często zdarza w naszym zawodzie. Daruj, nie
lubię poruszać tego tematu.
- Obiecaj mi, że nigdy nie opublikujesz ani słowa na temat
zaginięcia i akcji poszukiwawczej mojej córki, dobrze?
- Wcale nie miałem takiego zamiaru. Czy to już koniec
przesłuchania?
Hannah wyczuwała, że Quinn coś przed nią ukrywa. Nie
wiedziała, dlaczego nie jest z nią szczery. Czuła się przez to jeszcze
bardziej skrępowana w jego towarzystwie. Zastanawiała się, czy
pomoc okazywana jej przez Quinna choć trochę przyspieszy
znalezienie córki. Musiała Co jak najszybciej rozszyfrować. A może
liczył na korzyść materialną?
87
RS
ROZDZIAA
6
Nie jestem wprawnym kucharzem, ale potrafię bezbłędnie
zagotować wodę - zażartował Quinn.
Hannah stała oparta o framugę i przyglądała się, jak Quinn
krząta się po kuchni, starając się przygotować gorący posiłek.
Ugotował makaron i podgrzał sos z butelki. Znalazł w szafce
parmezan oraz puszkę zielonego groszku.
Hannah zaczęła szukać talerzy. Natknęła się w jednej z szafek na
czarne, ośmiokątne.
- Nie lubisz gotować? Uważasz, że to za wiele zachodu?
- Nigdy nie miałem na to czasu. Zupełnie odzwyczaiłem się od
smaku domowych obiadów. - Zerknął sponad rondelka z sosem.
- Podejrzewam, że dla ciebie gotowanie to chleb powszedni.
- Jadanie z dzieckiem poza domem to wątpliwa przyjemność -
stwierdziła. Przypomniała sobie wydarzenia z wczorajszego wieczoru.
Dużo by dała za to, aby znalez
ć się znowu w snack-barze z Jolie i
przeżyć napad złego humoru córki.
- Nie tęsknisz czasem za jakimś wykwintnym daniem dla
dorosłych? [ Pobierz całość w formacie PDF ]