[ Pobierz całość w formacie PDF ]

normalnym już tonem.
- Rozumiem, milordzie, że to dla pana wielki szok, lecz
pańska osoba jest potrzebna dla rozwiązania wielu
problemów, jakie się pojawiły po nagłej śmierci pańskiego
stryja. - Starszy mężczyzna zawahał się, a potem dodał: -
Dowiedziałem się w recepcji hotelu, że jego lordowska mość
zamierza dziś opuścić Bath. Czy mógłbym pana prosić,
milordzie, żeby pan niezwłocznie przyjechał do Donnington
Park?
 - Nie widzę przeszkód.
Twarz starego mężczyzny rozjaśniła się.
- To dla nas wszystkich bardzo istotne. - Rzucił okiem w
stronę Cerissy, a potem dodał: - Może ja i mój pomocnik teraz
sobie pójdziemy i zostawimy jego lordowskiej mości czas na
zrobienie nowych planów. Czekamy na dole, gdyby nas pan
potrzebował.
Ukłonili się z uszanowaniem i opuścili pokój. Przez
chwilę ani Sheldon, ani Cerissa nie byli zdolni wymówić
słowa. W końcu Cerissa zapytała szeptem:
- Czy wciąż mnie pragniesz?
Otaczał ją ramionami bardzo delikatnie, jakby w
przekonaniu, że nigdzie im się nie śpieszy. Pocałował jej
włosy, a potem unosząc podbródek spojrzał jej w twarz.
Dostrzegł w jej oczach niepokój. Z drżenia ust wywnioskował,
o czym rozmyślała.
- Chciałaś być osobą powszechnie szanowaną -
powiedział po dłuższej chwili.
- Nie miałabym ci teraz tego za złe, gdybyś nie chciał
żenić się z... awanturnicą. Chciałabym tylko przebywać blisko
ciebie.
Jej głos się załamał i ukryła twarz na jego piersi. Przytulił
ją mocno do siebie.
- W Donnington Park czułbym się bardzo samotnie bez
żony, która by o mnie dbała. - Widział, że Cerissa wstrzymała
oddech. - Czy wyjdziesz za mnie, moja mała awanturnico?
Małżeństwo może ci się wydać nudne po tych przygodach,
które razem przeżyliśmy. Szacowne życie jest nudne, lecz
może razem jakoś sobie z nim poradzimy.
- Och, Sheldonie!
Cerissa rozpłakała się i łzy potoczyły się po jej policzkach,
lecz były to łzy szczęścia.
 - Kocham cię, kocham - szeptała. - Mon cheri, nikt się dla
mnie nie liczy tylko ty!
Pocałował ją i przytulił. Czuli się jak ludzie, którzy o włos
uniknęli nieszczęścia i śmierci.
- Chcesz mnie naprawdę... teraz... kiedy masz już
wszystko? - wyszeptała Cerissa.
- A czego innego mógłbym pragnąć?
- Masz rację. Teraz już nie musimy się niczego obawiać.
- Zostaniesz moją żoną, a ja będę dbał o ciebie do końca
naszych dni.
- O tym zawsze marzyłam... Wiedziałam, że tylko ty
możesz mi zapewnić poczucie bezpieczeństwa. A przecież
sam mi mówiłeś, że powinnam słuchać rozsądku, a nie głosu
serca.
- I nie posłuchałaś mnie!
- To było tak: mój rozsądek przegrał, moja miłość
zwyciężyła.
- W przyszłości musisz mnie słuchać i zachowywać się
przyzwoicie!
Cerissa rzuciła Sheldonowi spojrzenie spod opuszczonych
rzęs, aby się przekonać, czy mówi poważnie.
- Czy muszę być koniecznie uległą i posłuszną żoną
oraz... wyzbytą z emocji... angielską damą?
- Jako angielska hrabina musisz się zachowywać bardzo
poprawnie!
- Ach, to już wolę wrócić do Francji... już na gilotynie
byłoby bardziej zabawnie!
Sheldon roześmiał się i przytulił ją do siebie.
- Nie uciekniesz mi już, a jeśli spróbujesz, to cię zbiję!
- Jesteś... tres imperieux!
Słowa te zabrzmiały raczej jak pieszczota niż zarzut.
- Jestem bardzo zakochany i szalenie zazdrosny!
Cerissa wstrzymała oddech.
 - Czy to być może... vraiment? - Spojrzała na niego,
szukając odpowiedzi w jego oczach, a potem wyszeptała: -
Tak bardzo byłam zazdrosna o lady Imogenę...
znienawidziłam tę kobietę... chciałam jej oczy wydrapać!
- Jak mógłbym interesować się inną kobietą, mając
ciebie?
Nie dał jej odpowiedzieć i zaczął ją namiętnie całować. Po
jakimś czasie uniósł głowę.
- Bardzo cię pragnę! O, Boże, jak bardzo cię pragnę!
- I ja pragnę ciebie! - rzuciła mu prowokujące spojrzenie i
dodała: - Nie jestem Angielką, lecz Francuzką, a one są... tres
passionee!
Ociągając się Sheldon uwolnił Cerissę z objęć. Włożył na
jej ramiona pelerynę i podał jej kapelusz.
- Idziemy - powiedział.
- Wyjeżdżamy do Londynu?
- Jedziemy do ślubu. Pastor już czeka. Ponieważ już
wcześniej uiściłem opłatę, czemu ma się zmarnować?
Ich oczy spotkały się i zaczęli się śmiać.
- Och, wielmożny panie! Mój ty wspaniały Sheldonie!
- Ukochana!
I wciąż roześmiani ujęli się za ręce.
- Ach, prawda, zapomniałem, jestem przecież tylko hrabią
- powiedział. - Czy jesteś pewna, że nie byłoby lepiej dla
ciebie, gdybyś przyjęła oświadczyny kogoś, kto ma wyższy
tytuł i czeka tam niecierpliwie na dole?
- Nie interesują mnie tytuły ani poważanie, ani nawet...
obrączka - odrzekła Cerissa. - Teraz wiem, że tylko jednej
rzeczy pragnę w życiu.
- Jakiej?
- L'amour et toi - rzekła Cerissa. - Miłości i ciebie. One
się dla mnie łączą w jedno.
Ich spojrzenia spotkały się na chwilę i widać w nich było
palący się płomień miłości. Potem Sheldon pociągnął Cerissę
w kierunku drzwi. [ Pobierz całość w formacie PDF ]