[ Pobierz całość w formacie PDF ]

naprawić, a potem przyglądać się z satysfakcją dobrze wykonanej pracy.
Kiedyż to było ostatnio, gdy czuł się twórcą czegoś, był ważny,
niezastąpiony? Nie pamiętał. Czy należał w ogóle do jakiegoś miejsca, był
naprawdę związany z jakimiś ludz
mi...?
Jego przybrani rodzice byli dla niego dobrzy, kochali go na swój
sposób, ale zawsze mu czegoś przy nich brakowało. Seth rozejrzał się
teraz dookoła, rejestrując obecność tłumu: nie był to zwykły tłum. Czuło
się, że są tu przeważnie sąsiedzi, choć przyjechało też sporo turystów.
Panował familiarny nastrój.
Zauważył dwóch chłopców, którzy biegli gdzieś z watą cukrową na
patyku, i nagle coś nim wstrząsnęło. Pamięć odtworzyła zapomniany obraz
sprzed lat: dwaj chłopcy, boisko szkolne, nastrój pikniku...
 I oto zdobywcą pierwszej nagrody w kategorii dziewięcio- i
dziesięciolatków w Junior Bronco Rodeo jest Rand Blackhawk, syn
Jonathana i Nory z Blackhawk Ranch!" Duma rozpierała Setha, gdy
113
RS
patrzył, jak jego starszy brat wstępuje na podium i trener przekłada mu
przez głowę i ramię błękitną, lśniącą wstęgę.  Patrzcie, mamo, tato, to
Rand!", wołał Seth.  On wygrał! On wygrał! Wygrał!"
Nastrój podniecenia udzielił się nawet małej Lizzie, która zaczęła się
wiercić w objęciach matki, popiskiwać i też wyciągała paluszek.
Tymczasem Rand zbiegł z podium i już zaraz był przy nich. Ojciec
uścisnął mu rękę, a wtem pojawiła się Kristen McDougall, koleżanka ze
szkoły, zarzuciła Randowi ręce na szyję, pocałowała go w policzek i
zawstydzona uciekła.
Potem była wspólna zabawa w rzutki, ciskanie dziesięciocentówkami
na talerzyk, hot dogi z keczupem i różowe, puszyste obłoki waty
cukrowej...
- ...no i potrzebuje to-to pieca wielkości mniej więcej garażu dla
buicka - perorował Charlie Thomas.
Seth zamrugał oczami, starając się uchwycić sens zdania, które
usłyszał. Nie bardzo mu się to udało, bo wciąż jeszcze myślami przebywał
tam, daleko, o dwadzieścia lat stąd.
Westchnął. Bliscy... Gdzież oni wszyscy są? I czy uda mu się w
końcu spotkać brata i siostrę?
Potrząsnął głową, próbując się skupić na tym, co się dzieje teraz,
tutaj. A więc o czym to mówił Charlie? Piekarnik wielkości garażu?
- ...fundamenty kładł jeszcze mój dziadek - kontynuował Thomas. -
Było to dobre osiemdziesiąt lat temu, więc oczywiście paliło się w takim
piecu drewnem. Nie było łatwo utrzymać przez trzy dni stałą temperaturę
220 stopni. Dopiero kiedy dziadek naszego Henry'ego Williarda
zainstalował ruszt gazowy...
114
RS
- Seth! Seth! - rozległo się wołanie cienkich głosików i jak spod
ziemi wyrosły Missy i Maddie. - Chodz
zobacz, chodz
zobacz! Będą zaraz
kroić ciasto!
- Przeproście pana Thomasa, żeście mu przerwały -pouczyła Hanna
swoje córki.
- Przepraszaaamy - odezwały się unisono. Po czym zaczęły ciągnąć
Setha za ręce. - No chodz
. Chodz
!
Seth spojrzał pytająco na Hannę. Uśmiechnęła się.
- Idz
cie. Przynajmniej raz w życiu trzeba coś takiego zobaczyć z
bliska.
Na podium stał już burmistrz Ridgewater, zaopatrzony w nóż do
ciasta wielkości szabli. Uniósł to monstrum do góry i wtedy rozległy się
oklaski oraz gwizdy. Wkrótce spory kawał placka spoczął na srebrnej tacy.
Burmistrz dał znak, że chce coś powiedzieć.
- W tym roku honorowa pierwsza porcja przypada... - tu
dramatycznie zawiesił głos i zaczął szukać oczami w tłumie. Znalazł: jego
wzrok padł na Setha.
O Boże, tylko nie to...
- ...Sethowi Grangerowi!
Obdarowany rozejrzał się, jakby to nie o niego chodziło. Zauważył w
pobliżu Hannę, która zdawała się równie zaskoczona, jak on. A więc to nie
jej sprawka...
Tymczasem Maddie i Missy, podskakując jak szalone, zaczęły
ciągnąć Setha na podium. Zbyt skołowany, aby protestować, znalazł się
twarzą w twarz z burmistrzem, zmuszony został do wysłuchania kwiecistej
115
RS
pochwały swego bohaterstwa podczas ratowania Maddie, a potem
wypadało już tylko skosztować słynnego placka.
Spróbował i otrzymał wielkie brawa. Następnie burmistrz puścił
swoją szablę dalej w ruch, obdzielając wszystkich chętnych kawałkami
gigantycznego wypieku. Seth musiał wytrzymać rozliczne poklepywania
po plecach i ściskania dłoni, i już zaraz głośniej zagrała muzyka; zaczęły
się tańce na klepisku. Liczne panie miały chęć zawirować z bohaterem
dnia, zaś wielu panów -z mamusią uratowanej Maddie.
Godziny szybko mijały; przyszła pora na hot dogi z keczupem, na
zabawę w rzutki, ciskanie dziesięciocentówkami na talerzyk i w końcu na
watę cukrową.
- Hej, Seth, cześć! - Z tymi słowy, wyciągając rękę, zbliżył się w
pewnej chwili Ned Morgan, właściciel warsztatu samochodowego.
A niech to diabli.
Chciał, nie chciał, Seth uścisnął podaną prawicę i przyjął do
wiadomości, że jego motocykl jest nareszcie gotowy. Kątem oka
zauważył, jak cień przebiega przez twarz Hanny.
Tymczasem Ned mówił:
- ...No i jesteśmy kwita. Bo za robociznę i części do motoru dostałem
już forsę od twojej agencji ubezpieczeniowej. Więc - tu zadyndał
kluczykami od harleya - baw się dobrze. Szerokiej drogi.
- Cześć, Ned - uśmiechnęła się blado Hanna. Wiedziała, że chwila
taka jak ta nadejdzie, a jednak dała się jej zaskoczyć. - Wy tu sobie
pogadajcie jeszcze - powiedziała, spuszczając wzrok - a ja pójdę do Lori...
Siedzi z moimi pannami w tej budzie, gdzie się maluje indiańskie wzorki
na twarzy.
116
RS
Seth patrzył za nią, jak się oddala. Z
cisnęło mu się serce. No tak,
pojawienie się harleya jest oczywistym wstępem do rozstania. Ale cóż
można innego zrobić? Czy mogliby się nie rozstawać? [ Pobierz całość w formacie PDF ]