[ Pobierz całość w formacie PDF ]
komunistycznej w Europie Wschodniej i Azji. W roku 1981 doszło do zamachu na Jana Pawła II, który choć
nie zakończył się śmiercią, spowodował trwałe problemy ze zdrowiem i kondycją, których papież nigdy nie
ukrywał. Odbył wiele podróży zagranicznych, był na wszystkich zamieszkanych przez ludzi kontynentach,
jednak z powodu miejscowych zwierzchników nie udało mu się pojechać do Rosji. Potępił antysemityzm,
modlił się przy Zcianie Płaczu, w roku 2000 (Rok Jubileuszowy) dokonał historycznego wyznania win
Kościoła, również wobec %7łydów. Zwolennik ekumenizmu i dialogu nie tylko z wyznawcami innej wiary,
ale także z ludzmi niewierzącymi. Uznawany za Papieża Młodych, zapoczątkował tradycję Zwiatowych
Dni Młodzieży. Napisał czternaście encyklik, które spisywał również w języku polskim. Krytykował
aborcję, eutanazję, kapłaństwo kobiet, antykoncepcję oraz teologię wyzwolenia. Jan Paweł II cierpiał na
postępującą chorobę Parkinsona, ale nigdy nie chciał z powodu stanu zdrowia ustąpić z funkcji podkreślał
godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki Chrystusa. W jedenastą rocznicę zamachu (13 maja 1992)
ustanowił Zwiatowy Dzień Chorego. Zmarł na skutek postępującego pogorszenia się stanu zdrowia, podczas
ostatnich dni życia i w chwili śmierci towarzyszyli mu wierni z całego świata, zgromadzeni na Placu św.
Piotra. W roku 2005 rozpoczął się proces beatyfikacyjny, który zakończył się 1 maja 2011 roku ogłoszeniem
Jana Pawła II błogosławionym. Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 22 pazdziernika.
Motto pontyfikatu: Totus Tuus (Cały Twój).
5. BENEDYKT XVI (ur. 1927, pontyfikat: od 2005)
Urodził się w Bawarii, jego ojciec był zdeklarowanym antynazistą. W roku 1943 przymusowo wcielony
do armii III Rzeszy, po kapitulacji Niemiec został rozpoznany przez wojska amerykańskie jako niemiecki
żołnierz, na skutek czego został na krótko internowany w obozie jenieckim niedaleko Ulm. W 1945 roku
wraz z bratem wstąpił do katolickiego seminarium duchownego we Freising. W roku 1981 Jan Paweł II
mianował go prefektem Kongregacji Nauki Wiary. Nominacja Josepha Ratzingera na papieża nie była
zaskoczeniem, ponieważ według niektórych zródeł był on liderem do objęcia stanowiska głowy Kościoła
po śmierci Jana Pawła II lub w sytuacji, gdyby zły stan zdrowia jego poprzednika nie pozwolił mu
kontynuować swojej funkcji. Benedykt XVI nie chciał tej nominacji, ale jednocześnie wyrażał gotowość
jej przyjęcia. W swoim pontyfikacie papież skupia się głównie na teologii dogmatycznej i fundamentalnej,
tajemnicy Kościoła oraz chrystologii sensu. Zwolennik dialogu teologii i filozofii. Sceptyk i krytyk
darwinowskiej teorii ewolucji, którą uważa za niedostatecznie udowodnioną. Głównym motywem teologii
Benedykta XVI jest koncepcja pojmowania Boga jako Miłości. Podczas pielgrzymki do Polski złożył na
Jasnej Górze wotum, które miało być przekazane dla Matki Bożej Częstochowskiej przez Pawła VI. Do tej
pory napisał trzy encykliki.
Motto pontyfikatu: Cooperatores Veritatis (Współpracownicy prawdy).
Konkordaty i układy kościelno
państwowe od Leona XII
,,Concordare ,znaczy z łaciny,, zgadzać się . Konkordat jest to dwustronna umowa międzynarodowa
zawierana pomiędzy Stolicą Apostolską a najwyższymi organami władzy państwowej .Jest zawarta zgodnie
z zasadami prawa międzynarodowego na zasadzie partnerstwa i reguluje sprawy będące przedmiotem
zainteresowania obu podmiotów. Podlega ratyfikacji przez parlament i wywiera skutki prawne dla obu
stron. Wyróżniamy konkordaty klasyczne i współczesne. Pierwszym konkordatem klasycznym był
konkordat wormacki z 1122 roku. Tego typu konkordaty były zawierane do czasu Soboru Watykańskiego
II mającego miejsce w latach 1962- 1965. Ich celem była ochrona interesów dwóch władz: duchownej i
świeckiej oraz łagodzenie konfliktów w kwestii rozdziału kompetencji w zakresie: nadawania beneficjów
kościelnych, przywilejów przyznawanych monarchom w sprawie mianowania biskupów w zamian za
rekompensatę finansową, rozgraniczanie diecezji ,wynagradzania duchowieństwa w zamian za przejęcie
majątków kościelnych. Konkordaty współczesne mają za zadanie dostosowywanie się do doktryny Soboru
Watykańskiego II i współczesnych standardów ochrony praw człowieka.
Konkordaty z czasów pontyfikatu Leona XII były konkordatami klasycznymi. Leon XII w 1824 roku
podpisał konkordat z Królestwem Hanoweru, w 1827 roku
z Belgią i Holandią, rok pózniej ze Szwajcarią. W 1851 roku za Piusa IX podpisano konkordat z Hiszpanią.
Katolicyzm został tam uznany za jedyną religię narodową, zreorganizowano Kościół, który trafił pod opiekę
państwa. Wcześniej, w 1848 roku podpisano konkordat
z Portugalią. Konkordat ten regulował sprawy sądownictwa, dóbr kościelnych, organizację kapituł
katedralnych, seminariów, misji. W Austrii rozmowy ze Stolicą Apostolską o zbliżeniu stosunków państwo-
kościół podjęto w 1831 roku a konkordat podpisano w roku 1855.
Warto szerzej omówić 3 klasyczne konkordaty z wieku XX.
Mussolini nie kojarzy nam się zbyt dobrze, jednak papież Pius XI dla dobra Watykanu musiał zawrzeć z
nim układ i konkordat. 11 lutego 1929 roku Benito Mussolini w imieniu króla oraz kardynał Pietro Gasparri
- sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej - podpisali Układ Laterański. Układ zamknął tzw. kwestię rzymską .
Uporządkował na nowo stosunki między państwem włoskim i Kurią Rzymską. Papież został suwerennym
władcą w Watykanie, państwie liczącym 44 ha. Układ zawierał także konkordat między Stolicą Apostolską
a Włochami oraz konwencję finansową dotyczącą odszkodowań. W konkordacie obie strony uznały wiarę
rzymsko-katolicką za religie państwową. Państwo zapewniło swobodę duszpasterstwa, ochronę małżeństwa
chrześcijańskiego i wspólnot religijnych. Nauka religii w szkołach włoskich powinna być zgodna z
wyzwaniem rzymsko-katolickim. Za doznane krzywdy papiestwo otrzymało odszkodowanie w wysokości
1750 lirów. Wkrótce po konkordacie znowu doszło do napięć. W 1931 roku Mussolini zabronił działalności
kościelnych stowarzyszeń młodzieżowych Akcji Katolickiej, ponieważ rzekomo angażowały się w politykę.
Odpowiedzią na takie zachowanie państwa była encyklika Non abbiamo przeciwko samowoli państwa.
Drugim przykładowym konkordatem klasycznym był konkordat z Rzeszą Niemiecką z 20 lipca 1933
roku. Podpisali go papieski sekretarz stanu kardynał Eugenio Pacelli oraz wicekanclerz Niemiec Franz
von Pappen. Rząd gwarantował Kościołowi prawa i swobody w zamian za ustępstwa, które kładły między
innymi kres katolickiemu ruchowi robotniczemu w Niemczech. Konkordat pozwalał między innymi
na publiczne odprawianie nabożeństw katolickich, przyznawał prawo obsadzania urzędów kościelnych
Kościołowi, gwarantował dalsze istnienie szkół wyznaniowych i nauki religii w szkołach publicznych
[ Pobierz całość w formacie PDF ]